Ik weet het. Afgeven op Hoofddorp, Zoetermeer, Alphen aan den Rijn of andere Vinex-koloniën is makkelijk. Wat ze ook proberen: een nieuw theater, stadhuis of bibliotheek, het is het nét niet. Neem de bibliotheek in Alpen aan den Rijn. Potentie ja? Keer ik ooit nog terug? Nee, dank je.
De locatie? Mwah
In het dorpshart van Alphen aan den Rijn, heeft het gemotoriseerd verkeer -stadsbussen inclus- nog altijd voorrang. Daar waar andere steden hun winkelstraten omtoveren tot voetgangersparadijs moet je in Alphen aan de Rijn zelf maar uitzoeken hoe je het vege lijf redt. Enfin, bijna doodgereden door een stadsbus en uitgescholden door een fatbiker, sta ik voor de ingang van de bibliotheek.
Werkplekken zie ik niet op de begane grond. En dus sleep ik mijzelf, rugzak en fiets helemaal naar achteren. Naar de lift. Op goed geluk -aanwijzingen ontbreken- kies ik voor de 2e verdieping. Eenmaal boven is het druk. Heel druk. Is dit een bibliotheek of een middelbare school? Overal groepjes scholieren. Er is één tafel vrij. Ik haast mijzelf ernaar toe.
Koffie? Nope
Jas uit, fiets onder de tafel gewurmd en laptop opgeklapt kijk ik eens goed om mij heen. Shit. De koffiebar is beneden. Wat te doen? Alles inpakken en koffie halen? Dan is deze werkplek weg. Alles laten liggen dan maar? Mwah, dat lijkt mij hier een slecht idee. Ok. Geen koffie. Ik kijk onder de tafel. Geen stopcontact. Daarom was de tafel natuurlijk nog vrij.
Na een half uur schreeuwt mijn laptop steeds harder om stroom. Een groepje scholieren gaat ‘een vette bek’ halen en stapt op. Ik verhuis naar hun kanariegele tuintafel. Het zit verschrikkelijk. Maar ik heb wél stroom.
Afleiding?
Het loopt tegen vieren. De scholieren zijn wel klaar met hun schoolwerk, als ze daar überhaupt al aan begonnen waren. Docenten: ‘Echt een nazi.’ Meisjes: ‘Zij is vies bro. Veel te makkelijk.’ En ouders: ‘Ze verpesten mijn leven’, komen voorbij. Genoeg voor drie blogs, maar ik heb ander werk te doen.
Een dame loopt langs. Ze waarschuwt tafel na tafel dat het zachter moet. Dat mensen in stilte willen werken. Het helpt niet. Wanneer ze na een kwartier een groep buitenzet maakt ze de herrie erger. Iedere tafel bemoeit zich ermee. Na half vijf komt ze niet meer. Haar weekend is begonnen.
Vrijwillige kwelling
Mijn irritatie neemt toe. En wanneer ik twee studenten mijn ijskoude blik geef weet ik hoe laat het is: etenstijd. Ik ben mijzelf niet als ik trek heb. Ik pak mijn supermarkt-salade en werk mijzelf door het plastic van de nootjes, kaasblokjes en dressing heen. Ik denk aan het bedrag op mijn spaarrekening en vraag mijzelf af waarom ik vrijwillig kies voor deze kwelling.
‘Mevrouw? Mag ik hier mijn telefoon opladen?’ Dat is de druppel. Ik moet hier weg. Ik ben te oud in deze volière vol kuikens. Fietsend naar mijn avondklus neurie ik Waddinxveen van Youp van ’t Hek: ´Never Waddinxveen. Never Nieuwegein. En nooit een buitenwijk van Alphen aan de Rijn’
Conclusie?
Ongeschikt voor iedereen die eindexamen heeft gedaan.
———————————————————–
Je las een blog van Patty Schrijft. Altijd onderweg, zwervend van interview naar interview. Eeuwig zoekend naar koffie, wifi en een stopcontact. Ik test werkplekken zodat jij weet waar je moet zijn. Of juist niet. Meer lezen? Kijk op LinkedIn of lees hier mijn andere blogs.